കടുത്ത കണക്കെടുപ്പ്

മഴവില്‍ ചിറകില്‍ പറന്നവര്‍
എന്റെയും തരുണ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
കവിതയുടെ ആകാശത്തില്‍
നിനക്കും ഒരു ഇടമുണ്ടെന്ന്
സ്നേഹാനുഗ്രഹങ്ങളോടെ
പ്രചോദിപ്പിച്ചവരുണ്ടായിരുന്നു

അക്ഷരത്തണലുകളിലൊക്കെയും
നിരന്തരം നിന്നെ തിരഞ്ഞെന്നു
നിരാശപ്പെട്ടവരുണ്ടായിരുന്നു.
എന്നാല്‍, കലങ്ങിയ കടലില്‍
നിഷേധിയുടെ മെയ് വഴക്കത്തോടെ
തിടുക്കത്തില്‍ തോണിയിറക്കവേ
ഞാനെന്റെ ഗുരു തുല്യരെ മറന്നു
ശാപങ്ങളില്‍ അഭിരമിക്കുന്നവന്റെ
മൃത്യു വാഞ്ചയോടെ
ഞാനെന്റെ കിനാക്കുഞ്ഞുങ്ങളെ
കയ്യൊഴിഞ്ഞു.
അകിട് ചുരത്തി കാക്കേണ്ട കാലത്ത്
അവര്‍ തെരുവിന്റെ കയ്യേറ്റങ്ങളേറ്റു മുറിഞ്ഞു

പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്കിപ്പുറം
എന്റെ പ്രേത ഭവനത്തിലേക്ക്‌
പടിയിറക്കപ്പെട്ട കുഞ്ഞുങ്ങളെ
കുടിയിരുത്താന്‍ നോക്കുന്നു ഞാന്‍.
കപ്പല്‍ ചേതങ്ങളുടെ അലകടല്‍ സ്മൃതികള്‍
ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും കലുഷമാക്കുന്ന
എന്റെ പ്രേത ഭവനം.
കരിദിനങ്ങളുടെ കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം
വിഷപ്പുക ചേക്കേറിയ
ഞരമ്പുകളുടെ ഇടനാഴികള്‍
അകലങ്ങളിലെ കുരുതികള്‍
ചോരച്ചാലുകളായ് വിങ്ങിയ
ചിത്തഭ്രമത്തിന്‍ നിഴല്‍ പാടുകള്‍.

അറ്റുപോയ കണ്ണികളോട്
ചിറ്റം കൂടുക എളുപ്പമല്ലെന്ന്

ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടവരുടെ നിരാസത്തില്‍
അവരെന്നെ അന്യനാക്കുന്നു.
നീക്കിയിരുപ്പുകളുടെ വിനിമയ മൂല്യം
പോയ കാലത്തിന്റേതെന്നു

കൊണ്ട് വളര്‍ന്നവന്റെ നിസ്സംഗതയില്‍
അവരെന്റെ മുഖത്തടിക്കുന്നു.

മുറിഞ്ഞു പോവുന്ന വരികളില്‍
തിരിച്ചുപിടിക്കവേ
എന്റെ ആകാശങ്ങളില്‍
പേക്കിനാക്കള്‍ കാളമേഘങ്ങളാവുന്നു.
ആര്‍ത്തനാദങ്ങള്‍ ഇടികിടുക്കങ്ങളാവുന്നു.

വേരുകിളിര്‍പ്പിക്കാത്ത കടുത്ത മണ്ണില്‍
വിത്തുകള്‍ക്ക് ഭ്രൂണ ഹത്യ.
പിറക്കാതെ പോയവന്റെ ശാപം

ഉമിത്തീച്ചിതയായ് എന്നുമുള്ളില്‍.
ആരെയും പഴി പറയാനില്ലാത്തവന്
ആരാണ് മാപ്പ് നല്‍കുക?
ഏറ്റവും കടുത്ത കണക്കെടുപ്പ്
തന്നോട് തന്നെ ചെയ്തതെന്ത്
എന്നതല്ലാതെ മറ്റെന്താവാനാണ്!

WAITING FOR AN AUTUMNAL KISS.

You could have been here with me.

As I sit brooding on the shores of time,

looking into the heart of the unknown,

you could have been here with me.

As I lay resurrected first

in the mid-wife's arms,

my mother, still in exhaustion,

kissed me, the kiss of life.

As I lisped first, calling her first,

she kissed me, the kiss of initiation.

As she lay dead, unhappy that

her brood were still fledglings,

I kissed her, my first kiss of loss.

As I did her, my first crush, proud

in the fields, she kissed me in secret;

my first kiss of passion.

As she bade farewell, wedded to another;

I kissed her tears, my kiss of heart-break.

As I held your arms in wed-lock

I kissed you, your eyes closed in submission,

you were me, in a kiss of finding each other.

As we quarreled, parted ways,

I kissed your cold finger tips,

my first kiss of denial.

And now past my spring

wherein you bloomed

in lovely kids and blissful home

I sit on forlorn shores of gloom,

I long for one more kiss.

I know you won't ever come back.

Yet, honey, I want you back.

You could have been here with me

to give me that autumnal kiss,

the kiss of death.

Kiss me to my death, my love.

THE CITY FIGHTS DEMENTIA*

Those ancient buildings

in the city streets-

rusted memories of

centuries washed away.

They are occupied by

mice and little men together.

Would they be hanging around

in corridors of silent night hours-

those who galloped in memories

of the city's bygone past,

spurting blood and sperm?

They would exhale

in the labored breath

of asthmatic inhabitants.

They would limp ahead

in the staggering feet

of the arthritic.

They would become

the subconscious

in fleeting memories

of the schizophrenic.

Beyond the narrow streets

are the regal highways of power.

Those who pursued wild hunt

among ruined habitats,

foreign faces of invasion,

they remain in safe recluse

of painted pictures on

the walls of protected palaces.

Terror of the mighty,

condescension of the queen mother,

sacred mantle of advisers,

beaming smiles of the beautiful,

young lads of royal blood,

lavish scenes of justice dispensation,

imperious meeting of the wise,

haughtiness of the commandant,

hidden eyes of the traitor,

bowed shoulders of the natives-

all are jostling in the paintings.

Would they be wrangling,

during night hours after

the din of tourists,

on conquests left incomplete?

Its not in regal highways

but in narrow streets and

sad facades of painted lives

that the city fights dementia.

*(Written in memory of a trip to Kolkata. Unlike other metros in India, where the cityscapes create slums and forgets the past, Kolkata seems to keep the past in tact: you enter a narrow street right from the highway and, in a moment you are right in 18th or 19th century, nothing changed much, those multi- storied Victorian buildings standing tall, exuding smell of antiquity, still fully occupied. Kolkata was the capital of British- India. Here antiquity is not a matter of experience-in-imagination, it's just a tangible thing.)

(ദേശാഭിമാനി വാരിക 24-04-2013)
 

നഗരം സ്മൃതിനാശത്തെ നേരിടുന്നു*

നഗര വീഥികളിലെ

പഴഞ്ചന്‍ കെട്ടിടങ്ങള്‍
കടലെടുത്ത നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ
ക്ലാവ് പിടിച്ച ഓര്‍മ്മകള്‍.

എലികളും ചെറിയ മനുഷ്യരും
ഒരുമിച്ചാണ് ഇവിടെ വാഴുക.
രാവിന്റെ നിശ്ശബ്ദ യാമങ്ങളില്‍
ഇടനാഴികളുടെ ഇരുട്ടില്‍
അവര്‍ തങ്ങിനില്പുണ്ടാവുമോ?
രക്തവും രേതസ്സും ചിന്തി
ഗതകാല നഗര സ്മൃതികളില്‍
കുളമ്പടിച്ചവര്‍?
കാസ രോഗികളായ
അന്തേവാസികളുടെ
ഊര്‍ധ്വന്‍ വലികളില്‍
അവര്‍ നിശ്വസിക്കും.
ആമവാതം ബാധിച്ചവന്റെ
വേച്ചു പോവുന്ന പാദങ്ങളില്‍
അവര്‍ മുടന്തി നീങ്ങും.
ചിത്തഭ്രമക്കാരന്റെ
മിന്നലോര്‍മ്മകളില്‍
അവര്‍ അബോധമാവും.

ഇടുങ്ങിയ തെരുവുകള്‍ക്കപ്പുറത്ത്
അധികാരത്തിന്റെ രാജപാതകള്‍.
തകര്‍ന്നടിഞ്ഞ ജനപഥങ്ങളില്‍
മൃഗയാ വിനോദം നടത്തിയവര്‍,
അധീശത്വത്തിന്റെ വിദേശ മുഖങ്ങള്‍-
സംരക്ഷിത കൊട്ടാരച്ചുമരുകളില്‍
ഛായാ പടങ്ങളുടെ സ്വസ്ഥതയില്‍-

അടക്കി ഭരിച്ചവരുടെ ക്രൗര്യം
അമ്മമഹാറാണിമാരുടെ പ്രജാവാത്സല്യം
ഉപദേശിയുടെ തിരുവസ്ത്രം
ലാവണ്യവതികളുടെ നിലാച്ചിരികള്‍
രാജരക്തത്തിന്റെ കുഞ്ഞു മുഖങ്ങള്‍
നീതി നിര്‍വഹണത്തിന്റെ ശബളചിത്രം
വിദ്വല്‍ സദസ്സിന്റെ ഗാംഭീര്യം
സൈന്യാധിപന്റെ ധാര്‍ഷ്ട്യം
ഒറ്റുകാരന്റെ ഒളിഞ്ഞു നോട്ടം
ദേശ വാസികളുടെ ഒടിഞ്ഞ ചുമലുകള്‍-
എല്ലാം ചിത്ര പടങ്ങളില്‍ വിങ്ങുന്നുണ്ട്.
സന്ദര്‍ശകരുടെ തിരക്കൊഴിഞ്ഞ
നിശായാമങ്ങളില്‍
ബാക്കിവെച്ച പടയോട്ടങ്ങളോര്‍ത്തു
അവര്‍ കലമ്പുന്നുണ്ടാവുമോ?

ഇന്നലെകളില്ലാത്ത രാജപാതകളിലല്ല
ഇടുങ്ങി നീങ്ങുന്ന
പഴയ തെരുവുകളിലും
ഛായാ പടങ്ങളുടെ ശോകഛവിയിലുമാണ്
നഗരം സ്മൃതിനാശത്തെ നേരിടുക.

*(ഒരു കൊല്‍ക്കത്ത യാത്രയുടെ സ്മരണക്കു)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ഫസല്‍

-------ഫസല്‍ റഹ്മാന്‍

10-09-2012.

 (ദേശാഭിമാനി വാരിക 24-04-2013)

WHAT REMAINED AFTER THE FLOOD DAYS

WHAT REMAINED AFTER THE FLOOD DAYS

In the mountains,

in the fog of mystic presences,

in the low blowing winds

wherein that calm ancestral breath

whistles beyond lives,

in the prickly bushes of survival

for generations of living species,

in the stone rubbles wherein

lurks the danger of snakebites,

in the bathing spots that keep in store

the icy cool and fish' kisses

while bursting forth and steep,

in the trees standing tall

with sky-revealing hollow bowels,

in the tempting cliff ends

of steep inclines deep enough

to shed the nest of life

with a single leap forward-

we had been here on a holiday

traversing narrow walks

of rustic breweries and hunting meat.

The gang of rowdy aesthetes

had vowed to frequent here

again and again.

Then, after the sighs turned storms,

and, aqua ducts into flood-makers,

after those dog days of hellish scenes,

now no one comes by.

Those herd of deers, visitors' delight,

have been washed away.

Lasses of wild-honey complexion

and their sires like burned earth,

have retreated to inner forests;

their unreflective fish-eyes

filled with the ambers of terror.

In the plains

those humble folks, with no legacies,

nestling in the streets

under the roof of the sky,

total wrecks, the dispossessed,

the heirs of those dead by water,

still undead even after outbreaks

of diseases, aftermaths of floods,

new genealogies of exodus,

whose lives were land-slided

by choleric mountain gods

and sedentary departmental gods.

We might turn up tomorrow as well.

Traversing new paths gone left and right,

passing by boulders displaced from heights

and the skeletons of hamlets,

pitying those hapless

still burning in the pyres of loss,

as guests of friends in the department,

to those fountains, where awaits

the cool and the fish-kisses,

seeking rustic breweries and hunting meat,

singing songs, reciting poems....