RETURN OF THE UNBORN

I.
Abandoned under cover
of smoggy moonbeams and shadows
under a stinking suburban culvert
on a drizzling summer night:
a new-born, with no swaddling clothes.
Inaudible squeals lost among stridulating crickets.

Next day, she made it into tiny columns
in local news papers, nay,
what was left of her by
scavenging nocturnal predators:
the nomadic mother reportedly missing.

 Found in rude encasing
in a crowded public carriage:
another three days’ old, stilled at birth
with no maternal tear.
She too would hit columns.

Statistics, staggering figures:
what befell those conceived before
sends a chill in every female seed.
An awful line of butchers waiting
to catch first inkling of her life
turning womb to her sepulcher.

II.

They shall turn up one day-
All those fetal female kids
choked within in prime!

I see them swarming villages
suburbs cities capitals hospital
waiting rooms garbage heaps
beauty parlors, and, you name it,
dripping blood and puss, drooping
limbs half-formed, half-eaten in
fetus feast for stray dogs.

They would inquire of each and sundry
on how they earned their fate.

They would question Him, who,
on a playful second round,
carved his first artefact’s rib
into a fragile fairy
thriving only in his colossal shade:
why she was burdened with
luring him into hot sun.

They would question those law-givers,
eager to oblige patriarchal pride,
cited tradition and decreed her
servility from womb to tomb.
They knew the game, deified her,
sealed her under divine silence.

They would question inspired redeemers
who, saving her from burial alive,
still buried her alive in systems
run by men, in lands of sandstorms.
A game given façade of protection
to procure servility under the veil.

III.

They wouldn’t spare-

        those cloistered masters, loathing
her freedom, demonized and hounded
her unto the stake;

        those elders wielding power
decreed her doom in the name of honor;

       those refined poets
humoring battle of the sexes
failed not to find fault with her.

They shall definitely burn your siesta
pelting wrath of the unborn
in fiery storms of dementing curses
no generations to come would escape.

They shall surely have their day when,
alien wombs you hire for your seed
refuse to simulate your fathers,
begetting offsprings you can’t claim.

പ്രണയികളുടെ ലോകം

തീരത്തെപ്പുണരുന്ന കുഞ്ഞോളങ്ങള്‍
പാദങ്ങള്‍ നനയ്ക്കവേ, മെല്ലെയവന്റെ
തോളത്ത് ചാരിയവള്‍ നിന്നു;
പ്രണയത്തിന്‍ പൂര്‍ണ്ണാവിഷ്കാരം.

പ്രണയം ഉള്‍ത്തടങ്ങളെ
പ്രകമ്പനം കൊള്ളിക്കുമ്പോഴും
ശാന്തസാഗരങ്ങളെ പ്രണയിക്കുന്ന
യുവ ഹൃദയങ്ങള്‍.
തീവ്രാഭിലാഷങ്ങള്‍, മേഘമാലകള്‍
കൊണ്ട് മൂടുപടം ചാര്‍ത്തുമ്പോഴും
നീലാകാശം കിനാവ് കാണുന്ന
യുവ മിഥുനങ്ങള്‍.

സ്നേഹത്തിന്‍റെ, ജീവനത്തിന്റെ,
സ്വപ്നങ്ങളുടെ തുരുത്തുകള്‍
തൂത്തെറിഞ്ഞ ഭീമന്‍ തിരമാലകള്‍
രാത്രിയുടെ വിചിത്രയാമങ്ങളില്‍
പേക്കിനാവിന്‍ കൈകള്‍ നീട്ടിയാ
പ്രത്യാശകളെ വീര്‍പ്പുമുട്ടിക്കാതിരിക്കട്ടെ.

മത്സ്യകന്യകമാര്‍ പാടുന്നുവെന്നവര്‍
കാതോര്‍ക്കുമ്പോഴും,
കപ്പല്‍ തകര്‍ന്നു, തിരിച്ചു വരവില്ലാ
ജലഗര്‍ത്തങ്ങളിലാണ്ടുപോയ
നാവികരുടെ തൊണ്ടയില്‍ കുരുങ്ങിപ്പോയ
നിലവിളികളാണവയെന്നു നിങ്ങള്‍ പറയരുത്.
അതറിയാത്തത്തിന്റെ ആനുകൂല്യത്തില്‍
അവരനുഗ്രഹീതരായിരിക്കട്ടെ.

ഒരു പ്രണയദിനത്തില്‍,
അലയാഴങ്ങളില്‍ ഒളിയിടം തേടിയ
നിരാശാവതിയായ ജലകന്യക,
ആ യുവഹൃദയങ്ങളില്‍ തുടിച്ചു നിന്ന
പ്രത്യാശയുടെ മാരിവില്ലിന്‍
നിറങ്ങള്‍ മായ്ച്ചു കളയാതിരിക്കട്ടെ.

സ്ഫടിക പ്രവാഹങ്ങളുടെ
അഗാധലോകങ്ങളിലേക്ക്
തിരകളെടുത്തു പോയ
മണല്‍ക്കൊട്ടാരങ്ങള്‍ തീര്‍ത്ത കുട്ടി,
അപകടകരമായ ആശകളാല്‍
അവരെ പ്രലോഭിപ്പിക്കാതിരിക്കട്ടെ.

ജീവിതം തേടി, തിരകള്‍ക്കിടയില്‍
അപ്രത്യക്ഷരാകുന്ന നാവികര്‍,
ഒരു കമിതാക്കളും കൊതിക്കാത്ത
അസ്ഥിര വീക്ഷണങ്ങളിലേക്ക്
അവരെ കൈവീശി വിളിക്കാതിരിക്കട്ടെ.

മാരിവില്ല് കൊണ്ട് മേല്‍പ്പുര മേഞ്ഞ,
മിന്നാമിന്നികളുടെ ഇത്തിര വെട്ടം നിറച്ച,
പൂമ്പാറ്റകള്‍ വര്‍ണ്ണച്ചിറകുകളാല്‍
ഇളംകാറ്റ് വീശുന്ന വള്ളിക്കുടിലൊ-
ന്നൊരുക്കീടുക,വര്‍ക്കു നാം.

ചരമഗീതങ്ങളുണരാത്ത
നിത്യവസന്ത തടങ്ങളില്‍
രാപ്പാടികള്‍ മെനഞ്ഞ
ശീലുകളവര്‍ക്കായി പാടുക നാം.

 : (Traslated by Abhai Jayapalan)

SING NO DIRGES IN LOVERS’ WORLD

She leans on his shoulder
as the gentle waves lapping
on to the shore wet their feet:
A picture –perfect love

Young minds love calm seas,
even as love sends tremors inside.
Young lovers dream blue skies
even as passion shrouds it in clouds

Let not giant waves that swept away
domains of love, life and dreams
at odd hours of the night
strangle their dreams
with nightmare hands.

Let them stay blessed in ignorance
where they hear mermaids singing.
Don’t tell them it’s choked gasps
of shipwrecked sailors
in water-worlds of no return.

Let not the shamed mermaid, who,
on lovers’ day, chose to go hiding
in the bottom of the waves,
discolor those rainbows
vibrant in their hearts.

Let not the kid, building sand castles,
taken away by the waves
into realms of crystal streams beneath
lure them
into perilous longings.

Let not those riders to the sea, seeking living,
disappeared in crevices of waves,
beckon them into unsettling visions
no loving hearts
ever longed to behold.

Build for them a bower
roofed with rainbows,
lit by fireflies,
and fanned by butterflies

Sing for them tunes
woven by nightingales
in lands of eternal spring
where dirges are unheard.

JOKES IN THE CORRIDORS

It might bloom in the corridor
idling in loneliness:
a red red rose.

It might cast in a salad mind
at a winding staircase:
a mighty magnetic spell

A hesitant moment, demure eyes
blood surging to cheeks:
your dream is done.

Burning sleepless
smitten by the feverish thirst
days reduced to moments
your eyes searching in vain:
your femme fatale.

And yet-
aisles would go overcrowded
and staircases, to morgues;
where roses fade away,
trampled, nay, traded,
or, worse, strangled.

And now-
As you bask at putrid shores
of time, being through
thunderstorms of amorous days,
thinking of no roses to bloom
why time chose to rattle you
into a dreary stupid joke?

A new apparition of the diva
silhouetted against the ugly door
of a stuffy corridor
a creaking staircase led you in,
a stinking house dealing in
emergency love*.

Heavily made-up face where
cheap rose powder mixes with
nauseating stench of halitosis:
marks the last lover left behind.

Now you could sleep becalmed.


            (Based on two true incidents: one, in which a young friend of mine was bitten by the thunderbolt of infatuation on a winding staircase, never to see her again; and two, what an old syphilitic acquaintance whose life curiously resembled that of Florentino Arizo narrated)
           *(The expression “emergency love” is from Garcia Marquez’s Love in the Times of Cholera, wherein Florentino Arizo is the protagonist.)