നക്ഷത്രങ്ങളില്‍ ഇറക്കി വെച്ചത്

വേദനയുടെ കടലോളങ്ങളില്‍

തീരം നഷ്ടപ്പെട്ട നാള്‍മുതല്‍

സ്വൈര്യം കെടുത്തി തുടങ്ങിയതാണ്‌.

ആശുപത്രികിടക്കയുടെ മുഷിപ്പന്‍ മണത്തിലും

തീവ്ര പരിചരണ വിഭാഗത്തിലെ

മൗനം പൊതിഞ്ഞ കൃത്രിമത്തണുപ്പിലും

പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നതാണ്.

പിന്നെ ചുണ്ടുകള്‍ക്ക് വാക്കുകളും

കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ കണ്ണീരും

നഷ്ടമായ നിശ്ചേതന ദിനങ്ങളില്‍

മൂക യാചനയായിരുന്നു,

എനിക്ക് വഴങ്ങാതെ വയ്യാത്തത്:

അനുവാദം നോക്കേണ്ടെന്ന്

ദൈവത്തിന്റെ പോലും-

പ്രിയനേ, നീയല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെയാര്!

നക്ഷത്രങ്ങള്‍

വിളക്ക് കൊളുത്തിയ ആകാശത്തിലാണ്

ഭൂമിക്കു പൊള്ളുന്ന വേദനകള്‍

ഇറക്കി വെക്കുക.

അല്ലെങ്കില്‍ എന്ത് കൊണ്ടാണ്

മരിച്ചു പോയവര്‍

അവിടെയിരുന്നു ചിരിക്കുന്നത്?