കാവ് തീണ്ടരുതെന്നു തന്നെ.

മലയാളം പഠിപ്പിക്കുന്ന

നാരായണന്‍ മാഷിന്

ചങ്ങമ്പുഴ ഒരു ലഹരിയാണ്.

എന്തു പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയാലും

അതിങ്ങനെയെത്തും:

മലരണിക്കാടുകള്‍ തിങ്ങിവിങ്ങി...

എട്ട് ബി-യില്‍ കവിത ചൊല്ലുമ്പോള്‍

മാഷൊരു നോട്ടമെറിയും.

മൂന്നാമത്തെ ബെഞ്ചിലെ സുഹറക്കും

തൊട്ടടുത്ത വനജക്കും

ഉള്ളിലൊരു കിടിലമുണ്ടാവും.

വനജയുടെ ഇടതു കാല്‍

സുഹറയുടെ വലതു കാലില്‍

ആരുമറിയാതെ ഒന്നമരും.

മുഖം കുനിഞ്ഞു പോവും രണ്ടു പേര്‍ക്കും.

ഒമ്പത് എ- യിലെ ലിസാ തോമസും

പത്ത് എ-യിലെ നസീമയും

അതങ്ങനെത്തന്നെയെന്നു

ഇരുവരും കണ്ടതാണ്.

അതിനപ്പുറവും അവര്‍ക്കറിയാം:

ചൂളിയിരിപ്പുണ്ട്, സ്കൂളിലെങ്ങും

വേറെയും വേറെയും സുഹറമാരും വനജമാരും.

ഇലച്ചാര്‍ത്തുകളുടെ കാവ്യ ഭംഗി

അപ്പടി ഒപ്പിയെടുത്തതാണല്ലോ

പള്ളിക്കൂടത്തിനു പിന്നിലെ കാവ്.

നാരായണന്‍ മാഷ്‌ മാത്രമല്ലല്ലോ

പ്രകൃതി ഭംഗിയുടെ ആരാധകര്‍.

ഒഴുകിപ്പടരുന്ന രക്തമായി

ഹരിതഭംഗിക്കൊരു നിറം മാറ്റമുണ്ടെന്ന്

പറക്കമുറ്റാത്ത പെണ്‍കുഞ്ഞുങ്ങള്‍.