ഫോസ്സിലുകളില്‍ എഴുതപ്പെടുന്നത്

പ്രളയം തുടച്ചെടുത്ത

ജനപഥത്തിലൂടെ നടക്കുക.

ഒരാളെപ്പോഴും

ബാക്കി കാണുമെന്നുണ്ട്-

അങ്ങനെയാണ്

കഥകള്‍ ബാക്കിയാവുക.

ദുരിതാശ്വാസ കേന്ദ്രമാണത്:

സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചാവേറിടം.

അലകടല്‍ രൗദ്രം ഭയന്ന്

തീരം വിട്ടു പോന്നവര്‍

ധ്യാനിച്ചിരിപ്പുണ്ട്

ശാന്തമാം തിരകളെ.

താവളം നഷ്ടപ്പെട്ടവരുടെ

അമാവാസിയിലേക്ക്

പേമാരിയുടെ രാവിനിപ്പുറം

തിരിച്ചു പിടിക്കുന്നു

ഒരൊറ്റ നക്ഷത്രം

ഒരാകാശത്തെ .

ഇമപൂട്ടുന്ന കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകള്‍

നിദ്രയിലുയിര്‍പ്പിക്കുന്നു

മാന്ത്രിക കമ്പളങ്ങള്‍.

വാഗ്ദത്ത ഭൂമിയിലേക്ക്‌

അവര്‍ക്കുണ്ടൊരു നിദ്രാടനം.

ഉരുള്‍ പൊട്ടിയ മലകളില്‍

ജീവിതം കളഞ്ഞു പോയവര്‍

ഓര്‍ത്തിരിപ്പുണ്ട്

കല്‍ക്കെട്ടുകളിലൊടുങ്ങിയോരെ;

മലവെള്ളമെടുത്തോരെ.

പിതാമാഹരുടെ കുഴിമാടങ്ങളില്‍

ഒടുവിലത്തെ തിരി വെക്കാതെ

പുറപ്പാടായവര്‍,

മിന്നാമിന്നികളുറങ്ങാത്ത

നിശാചാരികളുടെ യാമങ്ങളില്‍

കാതോര്‍ത്തിരിപ്പുണ്ട്

മറ്റാരും കേള്‍ക്കാത്ത പിന്‍വിളികള്‍ക്ക്.

മൗനം പുതച്ച കൂട്ടുദുരിതങ്ങള്‍

പനിയിറക്കത്തില്‍ നിന്ന് കോളറയിലേക്കും

പിന്നെ താഴ് വരയിലെ കുഴിമാടത്തിലേക്കും

കടന്നു പോയവര്‍:

ഗ്യാസ് ചേംബറുകളില്‍

വിലാപങ്ങളരുത്.

ജനാലകള്‍ തുറന്നിടരുത്.

കാറ്റിനോടും

കിരണങ്ങളോടും

തെല്ലിട കുണുങ്ങരുത്;

കൊള്ളിവെപ്പില്‍ മരിച്ചവരുടെ ഗന്ധം

നിഴലനക്കങ്ങളായി

നിലാവിന്റെ ഗദ്ഗദം പോലെ

മഞ്ഞിറങ്ങി വരും.

മലവെള്ളപ്പാച്ചിലില്‍

കാടിറങ്ങുന്ന ചോല പോലെ

ചീന്തിയെറിയപ്പെട്ടവളുടെ രക്തവും

ജന പഥങ്ങളുടെ കണ്ണീര്‍ച്ചാലും

കലങ്ങിമറിയും.

ഋതു ഭേദങ്ങള്‍ക്ക് ഭ്രാന്തെടുക്കുമ്പോള്‍

ഫോസ്സിലുകളിലാണ് ഒസ്സ്യത്തെഴുതുക:

പടയോട്ടങ്ങളില്‍

അടിഞ്ഞു പോയവര്‍ക്ക്,

കൊടുങ്കാറ്റില്‍

ചിതറിത്തീര്‍ന്നവര്‍ക്ക്,

പ്രളയത്തിലൊടുങ്ങിയവര്‍ക്ക്,

വറുതിയില്‍ ദഹിച്ചവര്‍ക്ക്.