മാസ്റ്റര്‍പീസ്: ഫ്രാന്‍സിസ് നൊരോണ
‘എഴുത്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള എഴുത്ത്’ എന്നു കേട്ടാലുടന്‍ ‘മെറ്റാ ഫിക്ഷന്‍’ എന്ന്
പറഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ തൃപ്തിവരില്ല ചിലര്‍ക്ക് എന്ന് ആമുഖത്തില്‍ (എസ്. സജയ്) പറയുന്നതിലെ
ഐറണി സമ്മതിച്ചാലും ആ പദം ഉപയോഗിക്കാതെ വിശദീകരിക്കാനാവാത്ത നോവെല്ലയാണ് ഫ്രാന്‍സിസ് നൊരോണയുടെ ‘മാസ്റ്റര്‍പീസ്’. അത്, നോവലിലെ വിഷയം കഥ വരുന്ന വഴികള്‍ ചിത്രീകരിക്കലും,
കഥ തേടിപ്പോക്കും, കഥയുടെ വിചിത്ര വഴികളിലെ കഥകളും, കഥ കശാപ്പും കാഥികന്റെ മരണവും
ആയി മാറുന്ന വൈചിത്ര്യങ്ങളും മാത്രമല്ല. അതൊക്കെയുണ്ട്‌ ഇവിടെ. പക്ഷെ അതിനപ്പുറം
കഥ, അതിജീവനമോ ആത്മ പ്രകാശനമോ ആത്മ നിര്‍വൃതിയോ സ്വത്വസ്ഥാപനമോ എന്നതിനൊക്കെ
അപ്പുറം, കഥയെഴുത്തും പ്രസാധനവും വെറും തറവേലയാകുന്ന വിപര്യയത്തിന്റെ ദയാരഹിതവും
നഗ്നവും നിശിതപരിഹാസം നിറഞ്ഞതുമായ ചിത്രീകരണം കൂടിയാണ് എന്നതാണ് നൊരോണയുടെ കൃതിയെ
വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നത്. ഇവിടെ വിശുദ്ധരില്ല; അങ്ങനെ ഉള്ളവര്‍ക്ക് അംഗീകാരവും കഷ്ടി.
ആഖ്യാതാവായ എഴുത്തുകാരന്‍ ഉള്‍പ്പടെ ‘കപടലോകത്തിലാത്മാര്‍ത്ഥ’ഹൃദയത്തിന്റെ ഭാരമല്ല
പേറുന്നത്, ‘കപടലോകത്തിലെന്റെ കാപട്യം സകലരും
കാണ്മ’തിന്റെ ജാള്യമാണ്. ഇത്രയ്ക്കും
മലീമസമാണ് ഇപ്പറഞ്ഞ ബുദ്ധിജീവി കേന്ദ്രങ്ങളെന്ന് ഇത്തിരി തമാശയോടെ അന്തം വിടാം
അതറിയാത്തവരായി ആരെങ്കിലും ഇനിയുമീ ഭൂമി മലയാളത്തിലുണ്ടെങ്കില്‍ അവര്‍ക്ക്. ഉറവ
വറ്റിയ പെരുന്തച്ചന്മാരും എഴുപത്- എണ്‍പതുകളുടെ പോരാട്ടവീര്യത്തില്‍ കല്ലിച്ച
ആസനത്തഴമ്പിന്റെ ആലിന്‍ തണലില്‍ ആചാര്യപീഠം കേറിയവരും അരങ്ങുവാഴുന്ന
ഇട്ടാവട്ടത്തില്‍ ദാര്‍ശനികരുടെ വട്ടത്തിലുരുന്നു പുറംചൊറിയല്‍ കലയുടെ മറുപേരായ
വരേണ്യ സാഹിത്യ ഭൂമികയെ ഉടുപുടവയില്ലാതെ നാലും കൂടിയ കവലയില്‍ കൊണ്ടുനിര്‍ത്തുന്നുണ്ട്
നോവലിസ്റ്റ്.
ആക്ഷേപ ഹാസ്യം എന്നല്ല, ‘കൊലച്ചിരി’ എന്നുതന്നെ (ആമുഖത്തില്‍ നിന്ന്) പറഞ്ഞേ
ഒക്കൂ ഇവിടെ വിളയുന്ന പരിഹാസത്തെ കുറിച്ച്.
അതങ്ങനെ വേണം. മഹാസമ്മേളനപ്പന്തലുകളിലെ
ഗിരിപ്രഭാഷണത്തിനിടെ മൂന്നു തവണ നിര്‍ത്തി നിര്‍ത്തി നീട്ടി വലിച്ചു കൂവാന്‍
കഴിയുന്ന അരാജക യുവത കുറ്റിയറ്റു പോകരുത്. അവരും കൂടി ചേരുമ്പോഴേ സാംസ്കാരിക
ജൈവികതയ്ക്ക് പ്രാണവായു ലഭിക്കൂ. മറിച്ചു സംഭവിച്ചാല്‍ അതാവും യഥാര്‍ത്ഥ ദുരന്തം.
No comments:
Post a Comment