‘ഭൂമി മനുഷ്യ’ – അനന്ത
തോര്‍ വരക്കുന്ന ചരിത്രഭൂപടം
(ഇന്തോനേഷ്യന്‍ സാഹിത്യത്തിലെ
കുലപതിയായ പ്രമോദയ അനന്ത തോര്‍ രചിച്ച “The Buru Quartet” നോവല്‍ പരമ്പരയിലെ
ആദ്യനോവലിനെ, പരമ്പരയില്‍ പ്രസ്തുത കൃതിക്കുള്ള പ്രത്യേക
പദവിയുടെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ദേശചരിത്രത്തിന്റെ സര്‍ഗ്ഗാത്മക ആവിഷ്കാരമായി
വിലയിരുത്താനുള്ള ശ്രമമാണ് ലേഖനം.)
രാമായണം, മഹാഭാരതം എന്നീ ഇതിഹാസകാവ്യങ്ങളും ഇന്ത്യയില്‍നിന്നു
കടമെടുത്ത, സംസ്കൃതത്തില്‍ രചിക്കപ്പെട്ട, കൊട്ടാര കാവ്യപാരമ്പര്യവുമാണ് ആദ്യകാല
ഇന്തോനേഷ്യന്‍ സാഹിത്യത്തെ നിര്‍വ്വചിച്ചത്. പതിനഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടോടെ ഇസ്ലാമിക
ആധ്യാത്മികധാരകൂടി അതില്‍ ലയിച്ചുചേര്‍ന്നു. മുസ്ലിംപുണ്യാളന്മാരുടെ
പുരാണങ്ങളും ഹിന്ദു മിത്തോളജിയില്‍നിന്നും കോസ്മോളജിയില്‍ നിന്നുമുള്ള കഥകളും
ഇഴചേര്‍ന്ന ചരിത്രാഖ്യാനങ്ങളില്‍ ‘മാജികോ-മിസ്റ്റിക്കല്‍’ ഘടകങ്ങള്‍ സുപ്രധാനമായിരുന്നു. എന്നാല്‍ സമ്പന്നമായ ഈ ജാവനീസ്, മലായ് സാഹിതീയ പാരമ്പര്യങ്ങള്‍ക്ക് പതിനെട്ടും പത്തൊമ്പതും
നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ അപചയം സംഭവിച്ചതിനു കാരണം, തങ്ങളുടെ
ഇതര ഏഷ്യന്‍-ആഫ്രിക്കന്‍ കോളണികളില്‍ എന്നപോലെത്തന്നെ ഈ ദേശങ്ങളിലും ഡച്ച്
കൊളോണിയലിസം തദ്ദേശീയ സാംസ്കാരികവളര്‍ച്ചയില്‍ കാണിച്ച വിവേചനമനോഭാവം
തന്നെയായിരുന്നു. ഇരുപതാംനൂറ്റാണ്ടോടെ ദേശീയപ്രസ്ഥാനം, ബഹാസ
ഇന്തോനേഷ്യന്‍ ഭാഷാഭിമാനം തുടങ്ങിയ ഘടകങ്ങള്‍ ഈ അവസ്ഥക്ക് മാറ്റം കുറിച്ചു.
മുഹമ്മദ്‌ യമീനെ (Muhammad Yamin) പോലുള്ള കവികള്‍ കാല്‍പ്പനികത, ഫ്രഞ്ച് സിംബലിസം തുടങ്ങിയവയുടെ കനത്ത സ്വാധീനത്തില്‍ കവിതകള്‍
രചിച്ചപ്പോള്‍, 1920-കളിലും മുപ്പതുകളിലും ശക്തിപ്പെട്ട
ഇന്തോനേഷ്യന്‍ നോവല്‍, തലമുറകള്‍ തമ്മിലുള്ള സംഘര്‍ഷങ്ങള്‍, പാരമ്പര്യവും ആധുനികതയും തമ്മിലുള്ള ഏറ്റുമുട്ടല്‍ തുടങ്ങിയ പ്രമേയങ്ങള്‍
കൈകാര്യം ചെയ്തു. 1933-ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരണമാരംഭിച്ച ഇന്തോനേഷ്യന്‍ അവാങ് ഗാര്‍ഡ്
മാഗസിന്‍ Pudjangga Baru (“The New Writer”), പാശ്ചാത്യസാഹിതീയ
മാനദണ്ഡങ്ങള്‍ ഉള്‍ചേര്‍ത്തുകൊണ്ടുള്ള തനതു ഇന്തോനേഷ്യന്‍ സാഹിത്യമെന്ന
ആശയത്തിലേക്ക് ബുദ്ധിജീവികളെ ആകര്‍ഷിച്ചു. 1942-ലെ ജാപ്പനീസ് അധിനിവേശം വീണ്ടുമൊരു
തിരിച്ചടി സൃഷ്ടിച്ചുവെങ്കിലും അന്തിമമായി അത് കൊളോണിയല്‍ ബാന്ധവങ്ങളുടെ വിച്ഛേദം
പൂര്‍ണ്ണമാക്കി. 1945ലെ ദേശീയവിപ്ലവത്തോടെ തീക്ഷ്ണ ദേശീയബോധവും ആദര്‍ശപരതയുമുള്ള
ഒരു യുവനിര ഇന്തോനേഷ്യന്‍ സാഹിത്യരംഗത്തേക്ക് കടന്നുവന്നു. ഇക്കൂട്ടത്തില്‍
ഏറ്റവും പ്രമുഖനായ എഴുത്തുകാരനാണ്‌ പ്രമോദയ അനന്ത തോര്‍. *(1).
പ്രമോദയ അനന്ത തോര്‍
1925-ല്‍ ജനിച്ച പ്രമോദയ നന്നേചെറുപ്പത്തില്‍ത്തന്നെ, രണ്ടാംലോകയുദ്ധ കാലത്ത്, ജപ്പാന്‍
വിരുദ്ധപോരാട്ടങ്ങളില്‍ പങ്കുചേര്‍ന്നു. പിന്നീട് ഡച്ച് കൊളോണിയല്‍
വിരുദ്ധസൈന്യത്തില്‍ ചേര്‍ന്നതിനെതുടര്‍ന്ന് 1947ല്‍ അറസ്റ്റുചെയ്യപ്പെട്ടു.
രണ്ടുവര്‍ഷക്കാലത്തെ ജയിലില്‍വാസത്തിനിടയിണ് അദ്ദേഹം എഴുത്തിലേക്ക്‌ തിരിയുന്നതും
ആദ്യനോവല്‍ The Fugitive (1950)
പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നതും. അമ്പതുകളില്‍ ഇന്തോനേഷ്യന്‍ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിയുടെ
സഹയാത്രികനായിത്തീര്‍ന്ന ‘പ്രാം’, സുകാര്‍ണോ ഭരണകൂടത്തിന്റെ
കണ്ണിലെ കരടായത് സ്വാഭാവികമായിരുന്നു. 1958-ല്‍ സാംസ്കാരികവിമര്‍ശനത്തില്‍ ശ്രദ്ധ
പതിപ്പിക്കാനായി ഫിക് ഷന്‍ ഉപേക്ഷിച്ച അദ്ദേഹം തന്റെ
പ്രതിബദ്ധനിലപാട് അര്‍ത്ഥശങ്കക്കിടമില്ലാത്ത വിധം വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്: “ഓരോ
അനീതിക്കെതിരെയും പൊരുതേണ്ടതുണ്ട്, അത് ഒരാളുടെ
ഹൃദയത്തിനകത്ത് മാത്രമെങ്കില്‍പ്പോലും. ഞാന്‍ പൊരുതി.” ഡച്ച്, ജാപ്പനീസ്, ദേശീയ
ഭരണകൂടങ്ങളില്‍നിന്ന് പലതവണ ജയില്‍വാസം അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ള പ്രമോദയയുടെ ജീവിതത്തിലെ
ഏറ്റവും നീണ്ട തടവറക്കാലം, പ്രസിഡന്റ് സുഹാര്‍ത്തോയുടെ
കമ്യൂണിസ്റ്റ് ഉന്മൂലനഘട്ടത്തില്‍ ഏതാണ്ട് പതിനൊന്നു കൊല്ലം (1969-1979) ബുരു ദ്വീപിലെ പീനല്‍ കോളനിയില്‍
കഴിഞ്ഞതായിരുന്നു. അഞ്ചുലക്ഷം പേരെങ്കിലും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുവേട്ടയുടെ (Purge) പേരില്‍ കൊല്ലപ്പെട്ട കാലത്തും നിശ്ശബ്ദനാകാന്‍ വിസമ്മതിച്ചതയിരുന്നു
അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കുറ്റം. ദുസ്സഹസാഹചര്യങ്ങളില്‍, എഴുത്തുപകരണങ്ങള്‍
നിരോധിക്കപ്പെട്ട ഇക്കാലത്താണ് സഹതടവുകാരോടുള്ള വാമൊഴി ആഖ്യാനമായി അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ
ഏറ്റവും വിഖ്യാതമായ Buru Quartet എന്നറിയപ്പെട്ട
നാല് നോവലുകള്‍ അടങ്ങിയ പരമ്പര രചിക്കപ്പെട്ടത്‌. ഒത്തുവന്ന സാഹചര്യങ്ങളില്‍
തനിക്കുവേണ്ടി തന്റെ പങ്കു ജോലികള്‍ മുഴുവനാക്കിയ സഹതടവുകാരുടെ സൗമനസ്യത്തില്‍
കടലാസില്‍ പകര്‍ത്തപ്പെട്ട നോവലുകള്‍, മതഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ക്കിടയിലും
സന്ദര്‍ശകരുടെ കൈവശവും മറ്റുമായി പുറത്തേക്ക് കടത്തപ്പെട്ടത്‌ സുപ്രസിദ്ധമാണ്.
എന്നാല്‍ നാലുകൃതികള്‍ അപ്രകാരം സരക്ഷിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍, ആറെണ്ണമെങ്കിലും ഗാര്‍ഡുകളുടെ കയ്യില്‍പ്പെട്ടു തിരിച്ചു
പിടിക്കാനാകാത്തവിധം നഷ്ടപ്പെട്ടതും ചരിത്രം. 1978-ല്‍ ജയില്‍മോചിതനായ ശേഷം
മാത്രമാണ് നോവലുകള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടത്. 2006 ഏപ്രില്‍ മുപ്പതിന്
എമ്പത്തിയൊന്നാം വയസ്സില്‍ മരിക്കുമ്പോള്‍ ജീവിതം മുഴുവന്‍ സ്വന്തം നാടിനു സമര്‍പ്പിച്ച
ഒരു മഹദ്പ്രതിഭയുടെ അന്ത്യമായിരുന്നു അത്. നിരവധി ദേശീയ, അന്താരാഷ്‌ട്ര
പുരസ്കാരങ്ങള്‍ നേടിയ പ്രമോദയ, നോബല്‍ പുരസ്കാര ചര്‍ച്ചകളില്‍
ഏറ്റവും പ്രമുഖ ഏഷ്യന്‍ സാധ്യതയായി ഒട്ടേറെ തവണ ഉയര്‍ന്നുവന്ന പേരായിരുന്നു.
“The
Buru Quartet”
ബഹാസാ ഇന്തോനേഷ്യ ഭാഷയില്‍
രചിക്കപ്പെട്ടു ആസ്ട്രേലിയന്‍ വിവര്‍ത്തകന്‍ മാക്സ് ലെയ്ന്‍ ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് വിവര്‍ത്തനംചെയ്ത Bumi Manusia (“This Earth of Mankind), Anak Semua Bangsa (Child of
All Nations), Jejak Langkah (Footsteps) , Rumah
Kaca (House of Glass) എന്നിങ്ങനെ നാലു നോവലുകള്‍ അടങ്ങുന്ന ചരിത്രനോവല്‍
പരമ്പരയാണ് Buru Quartet. സുഹാര്‍തോ ഭരണകൂടത്തിന്റെ കടുത്ത സെന്‍സര്‍ഷിപ്പിനെയും
എതിര്‍പ്പുകളെയും മറികടന്നു ജയിലിനു പുറത്തേക്ക് കടത്തപ്പെട്ട കയ്യെഴുത്തുപ്രതികള്‍
1980 മുതല്‍ 1988 വരെ കാലഘട്ടങ്ങളിലായാണ് പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടത്. ആദ്യകാല
ഇന്തോനേഷ്യന്‍ ജേണലിസ്റ്റ് ടിര്‍ടോ ആദി സുര്യോയെ (Tirto
Adhi Soerjo) മാതൃകയാക്കി സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട
ഡച്ച് വിരുദ്ധ പോരാട്ട നായകന്‍റെ വൈയക്തിക, രാഷ്ട്രീയ ജീവിതം ചിത്രീകരിക്കുന്ന പരമ്പരയുടെ കാലഗണന പത്തൊമ്പതാം
നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അന്ത്യദശകത്തില്‍ ആരംഭിച്ചു സ്വാതന്ത്ര്യകാലം വരെനീളുന്നു. എന്നാല്‍
നോവല്‍ചത്വരത്തിലെ രാഷ്ട്രീയ സാംസ്കാരിക സൂചനകള്‍ ഡച്ച് അധിനിവേശ ചരിത്രത്തിലേക്ക്, വിശേഷിച്ചും 1800-കള്‍ മുതലുള്ള സമ്പൂര്‍ണ്ണ അധികാരസ്ഥാപനം മുതല്‍, മുഴുവന്‍ നീളുന്നു. ദേശീയവും യൂറോപ്യനുമായ സാഹിത്യം, കല, സംഗീതം തുടങ്ങിയവയുടെയെല്ലാം
പാരമ്പര്യങ്ങളിലേക്ക് നോവലിസ്റ്റ് സമൃദ്ധമായി കടന്നുചെല്ലുന്നു. പരമ്പരാഗത ജാവനീസ്
ഫ്യൂഡലിസം, ഡച്ച് ഇറക്കുമതിയായ വെള്ളക്കാരന്റെ
മേധാവിത്തം, കൊളോണിയല്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്തത്തിന്റെ
ആവശ്യമായി ഉയര്‍ന്നുവന്ന വരേണ്യജാവനീസ് അഭ്യസ്തവിദ്യ വിഭാഗങ്ങള്‍, തദ്ദേശീയ-ഡച്ച് സങ്കര ‘ഇന്‍ഡോ’കളും ചൈനീസ് വംശജരും
നേരിട്ട അനിശ്ചിതത്വം തുടങ്ങിയവയെല്ലാം കൂടിക്കുഴഞ്ഞു സങ്കീര്‍ണ്ണമായ
ജീവിതാവസ്ഥയാണ് നോവലിസ്റ്റ് ആവിഷ്കരിക്കുന്നത്. ഭാഷ എന്നത് രാഷ്ട്രീയപ്രാധാന്യം
ഏറെയുള്ള ഘടകമാണ് ഇവിടെ. ഡച്ച്, സങ്കര ജാവനീസ് (‘ngoko’ അഥവാ Low Javenese), ശുദ്ധ ജാവനീസ് (‘krama’ അഥവാ ‘High Javenese’), മലായ്, മധുരീസ്, തുടങ്ങിയ ഭാഷകളില്‍ ഏത്
ഉപയോഗിക്കുന്നു എന്നത് ഒരാളുടെ സമൂഹത്തിലെ പദവിയുടെ നിദാനമായിരുന്നുവെന്ന് മാക്സ്
ലെയ്ന്‍ തന്റെ വിവര്‍ത്തകക്കുറിപ്പില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു *(2). ഡച്ച് ഭാഷയോടുള്ള
അഭ്യസ്തവിദ്യരുടെ പക്ഷപാതിത്തമാണ് ആദ്യകാലത്ത് മലായ് ഭാഷയില്‍ എഴുതുന്നതില്‍
നിന്ന് നോവല്‍പരമ്പരയിലെ നായകന്‍ മിങ്കെയെ വിമുഖനാക്കുന്നത്. യൂറോപ്യന്‍ സ്കൂളിലെ
പഠനം മകനെ ഒരു ജാവനീസ് അല്ലാതാക്കിയിരിക്കുന്നു എന്നും അവനിപ്പോള്‍ ബ്രൌണ്‍നിറമുള്ള
ഒരു ഡച്ചുകാരന്‍ ആയിരിക്കുന്നുവെന്നും മിങ്കെയുടെ അമ്മ പരിഭവിക്കുന്ന സന്ദര്‍ഭമുണ്ട്‌.
‘വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയ പ്രിയായി (‘Priyayi – gentleman’) അങ്ങനെയാകുമോ എന്നവര്‍ ചോദിക്കുന്നത്,
കൊളോണിയല്‍ വിദ്യാഭ്യാസം നേടുന്ന തദ്ദേശീയകഥാപാത്രങ്ങള്‍
ലോകസാഹിത്യത്തിലെങ്ങും നേരിടുന്ന ഒരു പ്രശ്നം തന്നെയാണ്. എന്നാല്‍, മിങ്കെക്ക് ആരെയും ഭരിക്കുന്നവനോ ആരാലും ഭരിക്കപ്പെടുന്നവനോ ആവണ്ട; അയാള്‍ക്ക് സ്വതന്ത്രനായ ഒരു മനുഷ്യനായാല്‍ മതി. അയാളുടെ ലോകം
‘മനുഷകുലത്തിന്റെ ഈ ഭൂമിയാണ്‌, അതിന്റെ എല്ലാ
പ്രശ്നങ്ങളോടും കൂടി’ എന്ന് അയാള്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നതില്‍
നിന്നാണ് ആദ്യനോവല്‍ അതിന്റെ തലക്കെട്ടു കണ്ടെത്തുന്നതും (‘This Earth of Mankind’). അങ്ങനെയൊരു കാലം വരുന്നപക്ഷം
മകനെപ്രതി താന്‍ സന്തുഷ്ടയായിരിക്കും എന്ന് പറയുന്ന അമ്മ നല്‍കുന്ന ഉപദേശം അയാള്‍ക്ക്
എന്നും വഴികാട്ടിയാകും: എപ്പോഴും സ്വയം ഉത്തരവാദിത്തം ഉള്ളവനായിരിക്കുക, ഒരിക്കലും ഭീരുവാകരുത്. ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ നോവല്‍മാലിക ഈ ഉപദേശത്തിന്റെ പൂര്‍ത്തീകരണമാണ് ലക്ഷ്യംവെക്കുന്നത്: മാക്സ് ടോളെനാര്‍ എന്ന് ഔദ്യോഗിക രേഖകളിലും
പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന ലേഖനങ്ങളിലും ടിര്‍ടോ എന്ന് ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ മാത്രവും
വിളിക്കപ്പെടുന്ന മിങ്കെ, തന്റെ ദേശീയ സാംസ്കാരികദൗത്യങ്ങള്‍
തിരിച്ചറിയുന്നതും പൂര്‍ത്തീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതുമാണല്ലോ നോവല്‍മാലികയുടെ
ഉള്ളടക്കം തന്നെയും.
This Earth of Mankind അഥവാ “ഭൂമി മനുഷ്യ”
നോവല്‍
പരമ്പരയിലെ ആദ്യകൃതിയെന്ന നിലയില്‍ പ്രത്യേകപ്രസക്തിയുണ്ട് ‘ഭൂമി മനുഷ്യ’ എന്ന
കൃതിക്ക്. ദേശീയപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ആശയങ്ങളിലേക്ക് മിങ്കെ ഉണരാന്‍ ഇടവരുത്തുന്നതും
അതിലൂടെ അയാളുടെ ആത്മീയവളര്‍ച്ച ത്വരിതപ്പെടുത്തുന്നതും നോവലിസ്റ്റിന്റെ
കയ്യടക്കത്തിന്റെ നിദര്‍ശനമാണ്. അത്തരം സംവാദങ്ങളും വാര്‍ത്തകളും പോലും കൊളോണിയല്‍
ഭരണകൂടം അടിച്ചമര്‍ത്തിയിരുന്നു. ഫിലിപ്പൈന്സിലെയും ചൈനയിലെയും
രാഷ്ട്രീയപ്രസ്ഥാനങ്ങളെക്കുറിച്ചു തന്റെ ഡച്ച് സുഹൃത്തുക്കളുമായുള്ള
സംഭാഷണങ്ങളിലൂടെയാണ് മിങ്കെയെ സംബന്ധിച്ച് അത് സാധിക്കുന്നത്.
1980 കളില്‍
പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട, അതിനും ഏതാണ്ട് രണ്ടു ദശകങ്ങള്‍ക്കു
മുമ്പ് എഴുതപ്പെട്ട കൃതികള്‍ എന്ന നിലയില്‍ അങ്ങേയറ്റം പുരോഗമനപരവും സ്ത്രീപക്ഷ
സ്വഭാവമുള്ളതുമാണ് Buru Quartet എന്ന് കാണാം. നോവലുകളിലെ സ്ത്രീകഥാപാത്രങ്ങള്‍ ബുദ്ധികൂര്‍മ്മതയിലും
ദൃഡചിത്തതയിലും മികച്ച മാതൃകകളാണ്. ഒന്നിനുംകൊള്ളാത്ത സഹോദരന്റെ
നിഷ്ക്രിയത്വത്തെയും ഒരുതരം സാമൂഹിക പ്രിവിലേജുമില്ലാത്ത ആദിവാസി (ജാവാനീസ്)
സ്ത്രീത്വത്തിന്റെ പ്രതീകം തന്നെയായ അമ്മയുടെ ശക്തമെങ്കിലും തോറ്റുപോകുന്ന എതിര്‍പ്പിനെയും
അവഗണിച്ചു കൊണ്ടാണ് പതിനാലു വയസുമാത്രമുള്ള സാനികേമെന്ന കൊച്ചുപെണ്‍കുട്ടിയെ
ഇരുപത്തിയഞ്ചു ഗില്‍ഡറിന് പിതാവ് സാസ്ട്രോടോമോ, സമ്പന്നനായ
ഡച്ച് ഉദ്യോഗസ്ഥനു വിറ്റുകളയുന്നത്. നിരക്ഷരയും നിസ്സഹായയുമായ ആ പെണ്‍കുട്ടിയാണ്
‘ന്യായ്’ എന്ന അവമതി പതിവായി കേള്‍ക്കുമ്പോഴും, സ്വപ്രയത്നത്തിലൂടെ കാര്യപ്രാപ്തിയുള്ള അമ്മയും കൊളോണിയല്‍ അഹന്തകളെ
വെല്ലുവിളിച്ചും കുടുംബകാര്യങ്ങളും ബിസിനസ് കാര്യങ്ങളും പക്വതയോടെ കൈകാര്യം
ചെയ്യുന്ന ഒണ്ടോസോറോ എന്ന കഥാപാത്രമായിത്തീരുന്നത്. അനന്ത തോറിന്റെ സ്ത്രീകഥാപാത്രങ്ങള്‍ തങ്ങളുടെ വ്യക്തിത്വത്തിലും
സ്വാതന്ത്ര്യബോധത്തിലും വിശ്വാസമുള്ളവരാണ്. “സ്ത്രീകളോടുള്ള സാഹിതീയ ബാന്ധവത്തിലും
പ്രാം വേറിട്ടുനിന്നു. സാഹിത്യത്തിലെ തന്റെ സമകാലികര്‍ പുരുഷന്മാരെ സുപ്രധാന ഫിക് ഷനല്‍ സ്വരൂപങ്ങള്‍ ആക്കുകയും സ്ത്രീകളെ അമ്മമാര്‍, കാമിനിമാര്‍, ലൈംഗികത്തൊഴിലാളികള്‍ എന്നിങ്ങനെ
വാര്‍പ്പുമാതൃകകള്‍ മാത്രമായി പ്രാന്തവല്‍ക്കരിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ
കൃതികള്‍ വ്യത്യസ്തതലത്തിലുള്ള സ്ത്രീകളുടെ സങ്കീര്‍ണ്ണ ചിത്രങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊണ്ടു.”
എന്ന് ബെനഡിക്റ്റ് ആണ്ടേഴ്സണ്‍ നിരീക്ഷിക്കുന്നു *(3). ‘ഭൂമി
മനുഷ്യ’യിലെ ന്യായ് ഒണ്ടോസോറോ അത്തരം ഗാംഭീര്യമുള്ള
കഥാപാത്രമാണ്. കൊളോണിയല്‍ നിയമത്തില്‍, ഡച്ച്
യജമാന്മാരുടെ അധികാരങ്ങള്‍ക്കു മുന്നില്‍ സ്വന്തം മക്കളുടെ കാര്യത്തില്‍പോലും
യാതൊരു അധികാരവും ഇല്ലാത്തവരാണ് ‘ന്യായി’മാര്‍ എന്ന്
വിളിക്കപ്പെടുന്ന തദ്ദേശീയ വെപ്പാട്ടിമാര്‍. ഹെര്‍മന്‍ മലെമയുടെ വെപ്പാട്ടിയാകുക
എന്ന അനിവാര്യതയില്‍ പെട്ടുപോകുമ്പോഴും ‘ന്യായ്’, ഔപചാരിക
വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ സൗഭാഗ്യമൊന്നും ലഭിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും യൂറോപ്യന്‍
സ്ത്രീകളെപ്പോലെ സ്വതന്ത്രബുദ്ധിയും ആത്മബോധമുള്ള പ്രകൃതവുമാണ്. മകള്‍ അനെലിസ്
സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്ന പ്രകാരം ഹെര്‍മനുമായുണ്ടാകുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ സന്തുഷ്ടമായ
ആദ്യനാളുകളില്‍ അയാളുടെ സഹായത്തോടെ ഡച്ച് ഭാഷ സ്വയം പഠിക്കുകയും പില്‍ക്കാലം
കോടതിയില്‍പോലും, തദ്ദേശീയര്‍ക്ക് അതുപയോഗിക്കുന്നതിനുള്ള
വിലക്കിനെ ചോദ്യംചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നവള്‍. യൂറോപ്യന്‍ യജമാനന് തന്നെ വിറ്റുകളഞ്ഞ
പിതാവിനെ അവര്‍ എപ്പോഴും ഓര്‍ക്കുന്നു. അതിനിഷ്കളങ്കതയുടെ ചാപല്യമുണ്ടെങ്കിലും
അനലിസും സ്വാതന്ത്ര്യബോധമുള്ള പെണ്‍കുട്ടിയാണ്. നോവലില്‍ ചുരുങ്ങിയ സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍
മാത്രം കടന്നുവരുന്ന ലൈംഗികത്തൊഴിലാളി സ്ത്രീകള്‍ പോലും, ലൈംഗിക അടിമയായി പലരുടെ കൈമാറിയെത്തിയ ജാപ്പനീസ് ലൈംഗികത്തൊഴിലാളി വരെ, ഈ സ്വാതന്ത്ര്യബോധം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. പുരുഷാധിപത്യ സമൂഹത്തില്‍ വെറും
‘ഭോഗവസ്തു’ മാത്രമായിരുന്ന താന്‍, സിഫിലിസ് വാഹകയാകുന്നതില്‍ അശേഷം കുറ്റബോധമില്ല അവര്‍ക്ക്. മിങ്കെയുടെ
കാര്യത്തില്‍, നോവല്‍പരമ്പരയിലുടനീളം അയാള്‍ പല
സ്ത്രീകളുമായും ബന്ധം പുലര്‍ത്തുന്നുണ്ട്. എല്ലാ വംശീയ വിഭാഗങ്ങളില്‍നിന്നും അയാള്‍ക്ക്
ഭാര്യമാരോ കാമുകിമാരോ ഉണ്ടാവുന്നുമുണ്ട്. അവരെല്ലാംതന്നെ സൗന്ദര്യം, ബുദ്ധിശക്തി, സ്ഥൈര്യം തുടങ്ങിയ ഗുണങ്ങളില്‍
മുന്നിട്ടുനില്‍ക്കുന്നു. നാട്ടുനടപ്പില്‍നിന്നു തീര്‍ത്തും വ്യത്യസ്തമായി,
ഒരു ഘട്ടത്തില്‍ ഒരൊറ്റ ഭാര്യ എന്നതാണ് സ്ത്രീയുടെ വ്യക്തിസത്തയെ
അംഗീകരിക്കുന്ന അയാളുടെ നിലപാട്.
ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും, കൊളോണിയലിസം വരുത്തിവെച്ച വംശീയത എന്നതു തന്നെയാണ് അനന്ത
തോറിന്റെ ഏറ്റവും പ്രധാന ഉത്കണ്ഠ. മിങ്കെ എന്ന പേരുതന്നെ തദ്ദേശീയരെ അപഹസിക്കുന്ന
‘മങ്കി’ എന്നതിന്റെ വകഭേദമാണ്; എല്ലായിടത്തും, സ്കൂളിലും കോളേജിലും, തെരുവിലും ജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ തുറകളിലും, നേരിടുന്ന
വംശീയതയുടെ അവമതി ഒരുഘട്ടത്തിലും മറന്നുപോകാതിരിക്കാന്‍ തന്നെയാണ് അയാള്‍
ഏതാണ്ടൊരു നിഷ്ഠയോടെ സ്വയം ആ പേരുതന്നെ എപ്പോഴും ഉപയോഗിക്കുന്നതും. കൊളോണിയല്‍
കാലത്തും ‘റീജന്റ്’ പദവി നല്കപ്പെടുന്ന ഗോത്രമുഖ്യന്റെ
മകനെന്ന പരമ്പരാഗത രാജകീയപാരമ്പര്യമാണ് ഡച്ച്, യൂറേഷ്യന്‍
വിഭാഗത്തിനു സംവരണം ചെയ്യപ്പെട്ട HBS എന്ന
വരേണ്യസ്കൂളില്‍ ഏക തദ്ദേശീയപ്രതിനിധി എന്ന നിലക്ക് അയാള്‍ക്ക് പ്രവേശനം ലഭിക്കാന്‍
ഇടനല്‍കുന്നത്. ന്യായ് ഒണ്ടോസോറോ അയാളെ തന്റെ വീട്ടില്‍ സ്വാഗതംചെയ്യുന്നതും
അനെലിസിനും മിങ്കെക്കും പരസ്പരം എല്ലാ സ്വാതന്ത്ര്യവും നല്‍കുന്നതും തദ്ദേശീയരില്‍
ഏറ്റവും വിദ്യാസമ്പന്നനും ബുദ്ധിജീവിയും വളര്‍ന്നുവരുന്ന എഴുത്തുകാരനുമായ നവയുവാവ്
തന്റെ മകള്‍ക്ക് ഏറ്റവും അനുയോജ്യനായിരിക്കും എന്ന തിരിച്ചറിവില്‍ തന്നെയാണ്.
അനെലിസിന്റെ കേളികേട്ട സൗന്ദര്യധോരണി യോറോപ്യന്‍, ഇന്‍ഡോ
ചെറുപ്പക്കാരെ തന്നെ ആകര്‍ഷിക്കാന്‍ ധാരാളമാണ് എന്നറിയാമെങ്കിലും, തന്റെ വിധി മകള്‍ക്കുണ്ടാകരുത് എന്ന നിശ്ചയം കൂടി അതിലുണ്ട്. അമ്മയെ
ആരാധിക്കുന്ന മകള്‍ക്കും അതേ തദ്ദേശീയ ബന്ധുത മതി. ബാബാഹ് ആഹ് തോങ്ങിന്റെ
വേശ്യാലയത്തില്‍ ദുരൂഹ സാഹചര്യങ്ങളില്‍ വിഷം നല്‍കി കൊല്ലപ്പെടുന്ന പിതാവ് ഹെര്‍മന്‍
മലെമയുടെ പതിപ്പായ, അതേ ഇടത്തില്‍നിന്നു സിഫിലിസ് ബാധിച്ചു
ഓടിപ്പോകുന്ന ഒന്നിനുംകൊള്ളാത്ത, റോബര്‍ട്ടില്‍ നിന്ന്
കുടുംബത്തിനു യാതൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാനില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് മിങ്കെ, ന്യായ് ഒണ്ടോസോറോയ്ക്ക് പുത്രസ്ഥാനീയന്‍ കൂടിയാകുന്നതും ‘അമ്മേ..!’
എന്നുതന്നെ അവര്‍ അവനെക്കൊണ്ടു വിളിപ്പിക്കുന്നതും. അനെലിസിന്റെ ജീവിതത്തില്‍
കരിനിഴല്‍ വീഴ്ത്തിയ ഇരുണ്ട രഹസ്യം ആദ്യസംഗമത്തില്‍ത്തന്നെ
മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, നിസ്സഹായയായ പെണ്‍കൊടിയോടൊപ്പം
നിലയുറപ്പിക്കാന്‍ മിങ്കെക്ക് തടസ്സങ്ങള്‍ ഒന്നുമില്ല എന്നിടത്തു അയാളുടെ
വിമോചിതവ്യക്തിത്വം അത്രയും ചെറുപ്പത്തിലേ പ്രകടമാണ്. കൊളോണിയല്‍ നിയമങ്ങളുടെ
അലംഘനീയതയില്‍ തോറ്റുപോകുന്ന തദ്ദേശീയരുടെ വിലാപങ്ങള്‍ക്കോ കലാപത്തിലും
വെടിവെപ്പിലും ഏതാനും രക്തസാക്ഷിത്വങ്ങളിലും വരെയെത്തുന്ന ചെറുത്തുനില്‍പ്പിനോ
അനലീസിന്റെയോ ന്യായ് ഒണ്ടോസോറോയുടെയോ ജീവിതത്തെ സ്വാധീനിക്കാനാകില്ല. മിങ്കെയും
പ്രായപൂര്‍ത്തിയായിട്ടില്ലാത്ത അനലീസും തമ്മിലുള്ള ഇസ്ലാമിക വിശ്വാസപ്രകാരമുള്ള
വിവാഹത്തിനു നിയമസാധുതയില്ല. റോബര്‍ട്ട് അപ്രത്യക്ഷനായത് കൊണ്ട് ഹെര്‍മന്‍
മലെമയുടെ നിയമപ്രകാരമുള്ള അവകാശി അയാളുടെ ആദ്യവിവാഹത്തിലെ മകന്‍ മോറിറ്റ്സ്
ആണെന്നും അനലിസിന്റെ സംരക്ഷണം അയാളുടെ അവകാശമാണെന്നും കോടതി വിധിക്കുന്നത്, ഗുരുതര രോഗാവസ്ഥയിലും പെണ്‍കൊടിയെ അജ്ഞാതവിധിയിലേക്ക് കപ്പല്‍ കയറ്റുന്നു.
നോവല്‍പരമ്പരയിലെ രണ്ടാം ഭാഗമായ Anak
Semua Bangsa (Child of All Nations) തുടക്കത്തില്‍ത്തന്നെ ബാലിയാടു ജന്മമായ പെണ്‍കൊടിയുടെ ദുരന്തം
സംഭവിക്കുന്നുമുണ്ട്. ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ കൊളോണിയല്‍ അധിനിവേശവും ഒരിക്കലും
മെരുങ്ങാത്ത തദ്ദേശീയസ്വത്വവും തമ്മിലുള്ള ബലാല്‍ക്കാരസ്വഭാവം തന്നെയുള്ള
ബാന്ധവത്തിന്റെ ഉല്‍പന്നവും ഇരയും രക്തസാക്ഷിയും പ്രതീകവുമാണ്
അതിനിഷ്കളങ്കതയുടെയും അഭൗമസൗന്ദര്യത്തിന്റെയും ഉടമയായ അനലീസ്. ആ സൗന്ദര്യം അവള്‍ക്കു
നേടിക്കൊടുക്കുന്നത് സ്വന്തമാക്കാനാകാത്തവരില്‍ ആസക്തിയും സ്നേഹിച്ചവരില്‍
സംരക്ഷിക്കാനാകാത്ത നിസ്സഹായതയും സ്വസഹോദരനില്‍ നിന്നുപോലും കടന്നുകയറ്റവും
മാത്രമാണ്; കൊളോണിയല്‍ ദുരയെ ക്ഷണിച്ചുവരുത്തിയ
ഇന്തോനേഷ്യന്‍ ഭൂപ്രകൃതിയുടെ നിസ്സഹായ ആകര്‍ഷണീയത പോലെത്തന്നെ.
ബുരു സമാഹാരത്തില്‍ ‘ഭൂമി
മനുഷ്യ’
ന്യായ്
ഒണ്ടോസോറോയുടെയും അനലിസിന്റെയും ജീവിതങ്ങളോട് കൊരുക്കുന്നതാണ് വൈയക്തിയവേദന
എന്നതിനപ്പുറം, എഴുത്തുകാരനും
ബുദ്ധിജീവിയുമായി വളര്‍ന്നുവരുന്ന മിങ്കെയെ സംബന്ധിച്ച് കൊളോണിയലിസത്തിന്റെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തെ
കുറിച്ചുള്ള തിരിച്ചറിവും ജ്ഞാനോദയവും (enlightenment)
ആയിത്തീരുന്നതും നോവല്‍ ചത്വരത്തിലെ തുടര്‍ന്നുള്ള ഭാഗങ്ങള്‍ക്കു വഴി
തെളിയിക്കുന്നതും. അപരിഹാര്യമായ നഷ്ടത്തെ, ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന
നാടിനെ ഉണര്‍ത്താനും ദേശീയബോധം വളര്‍ത്തിയെടുക്കുന്ന രീതിയില്‍ സംസ്കാരത്തിന്റെയും
വര്‍ഗ്ഗയാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളുടെയും സൂക്ഷ്മതലങ്ങള്‍ ആവിഷ്കരിക്കാനുമുള്ള സര്‍ഗ്ഗോര്‍ജ്ജമാക്കി
അയാള്‍ പരിവര്‍ത്തിപ്പിക്കുന്നു. പ്രമോദയ കൃതികളുടെ ഇംഗ്ലീഷ് വിവര്‍ത്തകന്‍ മാക്സ്
ലെയ്ന്‍, ഇന്തോനേഷ്യന്‍ ചരിത്രത്തില്‍ അവയുടെ
സാമൂഹികപ്രസക്തി വിലയിരുത്തുന്ന പുസ്തകത്തിനിട്ട ശീര്‍ഷകംതന്നെ സ്വയം
വ്യക്തമാക്കുന്നതാണ്: “Indonesia Out of Exile: How Pramoedya’s Buru Quartet Killed a Dictatorship”.
നോവല്‍പരമ്പരയിലെ
ആദ്യ മൂന്നു കൃതികളും മിങ്കെയുടെ ആഖ്യാനകോണില്‍ അയാളുടെ വളര്‍ന്നുവരുന്ന
ദേശീയബോധവും, യൂറോപ്യന്‍
വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ഗുണഫലങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ച് തന്റെ നാട്ടുകാരെ ശാസ്ത്രീയ
അവബോധത്തിലേക്കും സ്വാതന്ത്ര്യലബ്ധിക്കായുള്ള പോരാട്ടത്തിലെ
ഉത്തരവാദിത്തബോധത്തിലേക്കും ഉയര്‍ത്താനുള്ള ശ്രമങ്ങളും, അക്കാര്യത്തില്‍ പടിപടിയായി യാഥാര്‍ത്ഥ്യബോധത്തിലേക്ക് ഉണരുന്നതും
തദ്ഫലമായ നൈരാശ്യവും ആവിഷ്കരിച്ചു. എന്നാല്‍ കൊളോണിയലിസത്തോടുള്ള ചെറുത്തുനില്‍പ്പു
പോരാട്ടത്തിലേക്ക് സംഭാവന ചെയ്യാനുള്ള തന്റെ വഴി കായിക
ഇടപെടലുകളല്ലെന്നും മറിച്ച് തന്റെ സര്‍ഗ്ഗസിദ്ധി ഉപയോഗിച്ചുള്ള വിദ്യാഭ്യാസ,
ബോധവല്‍ക്കരണ പ്രക്രിയകളിലൂടെയാവണെന്നുമുള്ള മിങ്കെയുടെ
ശുഭചിന്തയാണ് ഈ കൃതികളില്‍ മുന്നിട്ടുനില്‍ക്കുന്നത്. അവസാന ഭാഗമായ House
of Glass ല്‍ എത്തുമ്പോള്‍, വിമതനേതാവെന്ന
നിലയില്‍ അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടു തടവില്‍ കഴിയുന്ന മിങ്കെയെ നാം കാണുന്നു.
പോരാളികളെ പിന്തുടരുകയും അവരുടെ നീക്കങ്ങള്‍ അധികൃതര്‍ക്ക് ചോര്‍ത്തിക്കൊടുക്കുകയും
ചെയ്യുന്ന പാങ്കെമനാന്‍ എന്ന മുന്‍പോലീസ് ഓഫീസറാണ് ഈ ഭാഗത്തെ ആഖ്യാനം മുഖ്യമായും
നടത്തുന്നതും. സ്വന്തം മനസ്സാക്ഷിയുടെ സംഘര്‍ഷം നേരിടേണ്ടിവരുന്ന അയാള്‍ക്കു പക്ഷെ ആ വിളികേള്‍ക്കുക ഒട്ടും എളുപ്പമല്ല: തന്റെ പദവിമുതല്‍ കുടുംബത്തിന്റെ
സുരക്ഷവരെ അയാള്‍ക്ക് തടസ്സങ്ങളായുണ്ട്. മിങ്കെയോ ഏതാനും അനുയയികളോ അല്ല, മറിച്ചു സ്വാതന്ത്ര്യബോധത്തിലേക്ക് ഉണരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ സമരോത്സുകത
തന്നെയാണ് തനിക്കു നേരിടാനുള്ളത് എന്നാണ് അയാള്‍ മനസ്സിലാക്കുക. മിങ്കെയാകട്ടെ, എന്നെന്നേക്കുമായി നാടുകടത്തപ്പെടുന്നു. അയാളുടെ പത്രം
കണ്ടുകെട്ടപ്പെടുകയും, അയാള്‍ നയിച്ചിരുന്ന
പ്രസ്ഥാനത്തിന് ദിശ നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒട്ടും ശുഭകരമല്ലാത്ത ഈയൊരു
പരിണതിയിലാണ് നോവല്‍പരമ്പര അവസാനിക്കുന്നത്.
ഒരു
രാഷ്ട്രീയ അധീശത്തവ്യവസ്ഥ എന്ന നിലയില്‍ കൊളോണിയലിസത്തോടുള്ള സമഗ്ര എതിര്‍പ്പ്
അനന്ത തോറിന്റെ സാഹിത്യത്തിന്റെ ജീവനാഡിയാണെങ്കിലും, വ്യക്തികളെ ചിത്രീകരിക്കുന്നതില്‍ ഒരുതരത്തിലുമുള്ള കറുപ്പു/വെളുപ്പു
പരിമിതിയും അദ്ദേഹത്തിനില്ല. യൂറോപ്യന്മാര്‍ എല്ലാവരും മോണ്‍സ്റ്റര്‍മാരാണെന്ന
ക്ലീഷേ നിലപാട് അദ്ദേഹം പങ്കുവെക്കുന്നില്ല. വാസ്തവത്തില്‍ മോറിറ്റ്സ് മലാമെയുടെ
രൂപത്തില്‍ ഡച്ച് അനന്തരാവകാശ നിയമങ്ങള്‍ കുടുംബത്തെ ഉഴുതുമറിക്കുന്നതുവരെ ഹെര്‍മന്‍
മലേമ സ്നേഹധനനായ കുടുംബനാഥനും പിതാവുമാണ്: നിയമപ്രകാരമുള്ള ഭാര്യാപദവി ഒഴികെ
വേണ്ടതെല്ലാം അയാള്‍ പ്രണയപൂര്‍വ്വം ഒണ്ടോസോറോക്കും നല്‍കുന്നുണ്ട്. ചിത്രകാരനും
മിങ്കെയുടെ തൊഴില്‍ദാതാവുമായ ഴാങ് മറേ, മിങ്കെ സ്വന്തം
അനിയത്തിയെപ്പോലെ ലാളിക്കുന്ന അയാളുടെ കുഞ്ഞുമകള്‍ മേയ് മറേ, മിങ്കെയുടെ ബൗദ്ധികശേഷി കണ്ടെത്തുന്ന അധ്യാപിക മാഗ്ദാ പീറ്റേഴ്സ്, മലെമ കുടുംബവൈദ്യന്‍ ഡോ. മാര്‍ടിനെറ്റ്, കോടതി
വ്യവഹാരത്തില്‍പോലും സഹായം നല്‍കുന്ന നഗരഭരണമേധാവി ഹെര്‍ബെര്‍ട്ട് ഡിലാ ക്രോസും
പെണ്മക്കളും, പ്രാദേശികപത്രം നടത്തുന്ന മാര്‍ടിന്‍ നിജ്മന്‍
തുടങ്ങിയവരൊക്കെ വംശീയ മതിലുകള്‍ക്കപ്പുറം തുടിച്ചുനില്‍ക്കുന്ന മാനവികനിലപാടുകള്‍
ഉള്ളവരാണ്. ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഈ മാനവികവൈവിധ്യം തന്നെയാണ് ‘മാനവകുലത്തിന്റെ ഈ ഭൂമി (this
earth of mankind)’ സൃഷ്ടിക്കുന്നതും സമഗ്രമാക്കുന്നതും.
അവലംബങ്ങള്‍:
(1). Britannica, The Editors of Encyclopaedia. "Indonesian
literatures". Encyclopedia Britannica, 14 Oct. 2016, https://www.britannica.com/art/Indonesian-literatures.
Accessed 21 May 2024.
(2) Max
Lane. ‘Translator’s Note’, This Earth of Mankind, Penguin Books, 1982.
(3). Quoted in: https://www.aljazeera.com/features/2017/2/6/pramoedya-ananta-toer-why-you-should-know-him.
More reading:
https://alittlesomethings.blogspot.com/2015/11/blog-post.html
Kazuo
Ishiguro : Three Novels
https://alittlesomethings.blogspot.com/2015/09/blog-post_26.html
The
Garden of Evening Mists by Tan Twan Eng
https://alittlesomethings.blogspot.com/2015/10/blog-post.html
Saman
by Ayu Utami
https://alittlesomethings.blogspot.com/2024/06/saman-by-ayu-utami.html
Man
Tiger by Eka Kurniawan
https://alittlesomethings.blogspot.com/2016/10/blog-post.html
Beauty
Is a Wound by Eka Kurniawan
https://alittlesomethings.blogspot.com/2024/08/beauty-is-wound-by-eka-kurniawan.html
No comments:
Post a Comment